10.
| 1 | Hoc igitur verum et summum bonum, si illo concupiscibili suo et delectabili anima gustaverit, et duabus his hauserit affectionibus, excludens dolorem et formidinem, incredibiliter exaestuat. |
| 2 | Osculata enim Verbum Dei, modum non capit, nec expletur, dicens: Suavis es, Domine, et in iucunditate tua doce me iustificationes tuas (Psal. CXVIII, 68). |
| 3 | Osculata Dei Verbum, concupiscit super omnem decorem, diligit super omnem laetitiam, delectatur super omnia aromata, cupit frequenter videre, saepe intendere, cupit attrahi, ut sequi possit. |
| 4 | Unguentum, inquit, exinanitum est nomen tuum (Cant. I, 2); propterea te diligimus adolescentulae, propterea certamus, sed comprehendere te non possumus. |
| 5 | Attrahe nos, ut possimus currere, ut odore unguentorum tuorum accipiamus virtutem sequendi. |